Wywiad z Poetką - Agnieszką Krokowicz w ramach akcji #poetyckipaździernik

Dzień dobry we wtorek,

na dzisiaj przygotowałam dla Was kolejny wywiad. Mam nadzieję, że przeczytacie go z dużą przyjemnością, a rozmowa zachęci Was do sięgnięcia po twórczość Autorki.

Na początek zostawiam Wam krótki biogram Agnieszki:

Agnieszka Krystyna Krokowicz (Jagna) – pierwszy wiersz napisała w wieku 14 lat. Na osiemnaste urodziny otrzymała od przyjaciół „Wiersze” Jarosława Iwaszkiewicza (wydawnictwo Czytelnik 1977 rok) z dedykacją:

„Osiemnastoletniej Pannie Agnieszce, aby nigdy nie uczyniła nic wbrew swej poetyckiej naturze wiersze te dedykują: Marzena, Ewa, Przemek.”

Przez 58 lat pisała wiersze lub z braku czasu na utrwalenie w dzienniku pisały się tylko w jej głowie. W 1997 roku część zapisanych wierszy zabrała ze sobą powódź. Debiutowała wraz z 6 innymi poetkami, o których mówi: moje siostry po piórze,w antologii poezji pt. „7 cnót”.

Z wielką przyjemnością czyta wszelaką poezję. Poszukuje w niej wytchnienia, refleksji, natchnienia oraz potwierdzenia wspólnoty w odczuwaniu.  

Pisanie poezji dla Agnieszki jest zapisem natchnienia płynącego z duszy i tylko takie wiersze uważa za prawdziwe, gdyż nacechowane są prawdą przeżytych emocji i przemyśleń. 

Przekazując swoje wiersze czytelnikom pragnie by stały się one dla odbiorcy, podobnie jak dla niej, chwilą wytchnienia, zadumy, refleksji, natchnienia. By wniosły do życia każdego tę chwilę spokoju i zatrzymania, którą tak trudno w naszych czasach dla siebie wygospodarować.

 

Naszą rozmowę przeczytacie poniżej: 

 

1. Jak się zaczęła Twoja przygoda z pisaniem? 

Wiersze piszę od 14 roku życia. Jednak z różnych względów było to pisanie do szuflady. Dzięki mediom społecznościowym poznałam wiele nowych interesujących osób, co w ubiegłym roku doprowadziło do współpracy i wydania wraz z sześcioma innymi poetkami  antologii poezji pt. „Siedem cnót”. Pomysłodawczynią tego projektu była Małgorzata Siemianowska z Solca Kujawskiego. Każda z nas jest z innego miasta. Przedział wiekowy, to od 18 do 61 lat. Każda napisała siedem wierszy o wartościach, którymi na dany moment kierowała się w życiu. Ten wydawniczy debiut był dla mnie przełomowy. Praca przy „Siedmiu cnotach” zaowocowała również ukazaniem się ebooka z opowiadaniami o tym samym tytule. Napisanie opowiadania było stawianiem pierwszych kroków w tej zupełnie nowej dla mnie dziedzinie literatury. Już przygotowałyśmy drugą część. Kolejna antologia poezji pt. „Siedem grzechów” ukaże się jesienią. Doświadczenie wspólnej pracy nad publikacją ośmieliło mnie do samodzielnego wydania własnych wierszy. 15 lipca 2022 r. ukazał się mój osobisty tomik poezji pt. „Z szelestu snów”. Zawiera on około stu wybranych, ważnych dla mnie wierszy.

 

2. Co chcesz przekazać swoim Czytelnikom?

Z natury jestem bardzo pogodną osobą, jednak jak każdemu również i mi zdarzają się smutne lub przykre doświadczenia. Ważne są dla mnie emocje i ich przekazanie. Poprzez wiersze chcę wprowadzić w życie odbiorców spokój i harmonię. Czasami skłonić do refleksji lub zainspirować. Pewnego rodzaju credo poetyckie zawiera poniższy wiersz:

Z szelestu snów

Poprzez sny w kolorze

indygo brodzę,

wiedziona intuicją

tu do Was przychodzę.

W szelest snów

zasłuchana,

biorę cień,

biorę światło.

Mieszam po równo,

mieszam gładko.

Świadoma siebie,

Ciebie świadoma,

równoważę czucie,

równoważę wiedzę,

w słowa zamieniam

zapisane na papierze.

 

3. Czym jest dla Ciebie poezja? 

Czytam dużo poezji. Ostatnio to głównie ta wydawana przez autorów własnym nakładem. Poezja  dla mnie to zapis stanu ducha. Ta  nieuchwytna chwila natchnienia, wynikającą z doświadczania. To wgląd w uczucia piszącego, jak i wytchnienie, refleksja czy inspiracja. 

 

4. Czy uważasz, że jesień to idealna pora do zanurzenia się w poezji?

Zdecydowanie tak. Kocham jesień. Urodziłam się w Jeleniej Górze pod koniec października 61 lat temu, tam mijały mi szczęśliwe dni dzieciństwa.  W górach jesień jest spektakularna, a jednocześnie cicha i otulająca mgłą. Coraz dłuższe wieczory, chłodniejsze dni sprzyjają, wręcz nakłaniają do chwil refleksji z wierszami. 

 

5. Jaką radę udzieliłabyś początkującym twórcom? 

By podążali za swoim marzeniem i je realizowali. Wszechświat zawsze sprzyja twórcom, trzeba mu tylko na to pozwolić. 

 

6. Skąd czerpiesz inspirację do pisania?

Te najbardziej poruszające wiersze pisane są zawsze z natchnienia. Tak piszę i taka twórczość do mnie przemawia. Inspiracją bywa obraz, muzyka, sztuka teatralna lub film. Inspiruje mnie również natura, piękno otaczającego nas świata. Czasami wiersz powstaje jako wyraz sprzeciwu wobec szaleństwa jakie ogarnia ludzi. 

 

7. Czym jest dla Ciebie pisanie?

Zapisem emocji. Czasami wynika z rozważań nad ludzką naturą. Bywa również utrwaleniem ścieżki rozwoju duchowego, nieustannego doskonalenia się.

 

8. Czy masz ulubionego poetę/poetkę, jeśli tak, to za co lubisz jego/jej wiersze?

Zdecydowanie poezja Wisławy Szymborskiej. Jej wiersze towarzyszą mi od 17 roku życia. W 1977 roku zatonęłam w jej tomiku poezji pt. „Wielka liczba” w księgarni. Szukałam czegoś dla siebie i objawiła mi się poezja Szymborskiej. Zanim kupiłam ten tomiki, stałam przy regale i czytałam, czytałam, czytałam. Oto w moim życiu pojawił się ktoś, kto pisał tak jak ja myślę, jak płyną moje myśli, jak czuję. W wiele lat później czytałyśmy po nocach poezję Szymborskiej razem z moją, wtedy, nastoletnią bratanicą. Gdy Szymborska otrzymała nagrodę Nobla, moja bratanica okazała się jedyną uczennicą w klasie, która znała Jej poezję.

 

9. Trzy książki, które poleciłabyś każdemu.

Kocham fantastykę naukową. W latach 80-tych założyłam i prowadziłam w Opolu klub miłośników fantastyki SOKIBUS-F (Skonsolidowany Opolski Klub Istot Białkowych Uprawiających S-F). Polecam więc dobrą fantastykę. Kocham również powieści Miki Waltariego. A ostatnio z wielką uwagą i przyjemnością przeczytałam „9 ognisk” podróżnika Marka Tomalika. Polecam również „Biegnącą z Wilkami” autorstwa Clarissa Pinkola Estes, czy wszystkie spisane monologi i nauki OSHO. 

 

10. Czy masz jakieś pisarskie rytuały?

Zdecydowanie nie. Noszę w torebce mały notesik by, gdy nadejdzie chwila natchnienia, zapisać wiersz.

 

11. Czy planujesz dany wiersz, czy raczej piszesz spontanicznie, a pomysły pojawiają się samoczynnie, podczas pisania?

Piszę pod wpływem natchnienia, spontaniczne.

 

12. Twoje teksty to w znacznej większości krótkie, lub bardzo krótkie formy. Oznacza to, że lepiej się w nich czujesz, nie lubisz długich wierszy, a może jeszcze coś innego? 

Krótka forma mi odpowiada. Myślę, że łatwiej w ten sposób dotrzeć do wrażliwości odbiorcy.

 

13. Twoje wiersze zmuszają do refleksji, chociaż chwilowego zatrzymania się i zastanowienia. Wiemy, że chciałaś, aby tak właśnie było, dlaczego? 

Byśmy mogli się doskonalić, stawać ludźmi spokojnymi, żyjącymi w ogólnej harmonii i wzajemnej życzliwości.

 

14. Piszesz, że poezja jest dla Ciebie „zapisem natchnienia płynącego z duszy” – czy zawsze łatwo ubrać w słowa to, co chcesz przekazać Odbiorcy?

Czasami szukam słowa bliskoznacznego lub w słowniku synonimów, by się nie powtarzać. Jednak w większości jest to zapis przepływu emocji czy refleksji nie wymagający poprawy.

 

15. W jednym ze swoich wierszy piszesz o jesieni i ostatnich dniach października. Do tych nam jeszcze trochę zostało, ale korzystając z okazji chciałabym zapytać, dlaczego zdecydowałaś się wziąć udział w naszym jesiennym wydarzeniu promującym poezję? 

Uważam, że poezja została zepchnięta na bocznicę, ślepy tor literatury. W księgarniach nie sprzedaje się nawet poezja Noblistów – Miłosz, Szymborska (więc chyba jesteśmy w doborowym towarzystwie jako poeci). Pragnę odczarować poezję, zdjąć z niej ciężar  narzucony przez programy szkolne, które tyle pokoleń zmuszały i zmuszają do analizy i ustalania co podmiot liryczny miał na myśli. Poezja to emocje, czucie. Poprzez poezję, poprzez jej odczuwanie można przekazać i nauczyć współczucia, wdzięczności, empatii i miłości. Poezja dla mnie to jak przypominanie, że ty jesteś mną, ja jestem tobą tylko w przebraniu. Wszyscy jesteśmy dziećmi wszechświata, tylko czasami o tym zapominamy, patrzymy w przeszłość by napędzać swój ból i cierpienie lub patrzymy w przyszłość i napędzamy swój niepokój i strach. W poezji zaklęte jest tu i teraz, uchwycona zostaje chwila obecna, jej piękno. Tę chwilę obecną tworzącą harmonię i dającą nam spokój chciałabym przekazać poprzez poezję. Dlatego dziękuję za zaproszenie do udziału w wydarzeniu promującym poezję. 

Bardzo dziękujemy za odpowiedzi na pytania i udział w akcji #Poetyckipaździernik. Jest nam niezwykle miło, że zdecydowałaś się zaangażować i razem z nami promować poezję w jesienne wieczory. Życzymy wszystkiego, co najlepsze!